Wasnoten tegen vlooien

Ruim een half jaar geleden hebben wij onze laatste viervoeter moeten laten inslapen. Gevolg: een leeg huis en ja hoor: vlooien... Daar ontkom je bijna niet aan. Maar het waren er veel en we kwamen er niet af. Eerst alles op natuurlijke basis, sommige dingen (spiritus en zeep met water) hielpen wel eventjes, maar als we dan na anderhalve dag weer hoop hadden dat het goed zou komen sprongen er zo weer nieuwe eitjes open. Uiteindelijk drastischer maatregelen gebruikt, chemisch, maar wel biologisch afbreekbaar (zeggen ze). We kwamen er niet af.

Een paar weken geleden kwam ik toevallig terecht op een site waar het een en ander stond over wasnoten. In een kleine alinea onderaan stond dat je je huisdier er mee kon wassen tegen vlooien en teken, volkomen onschuldig voor de hond / kat, maar zeer effectief tegen ongedierte. 

In een soort laatste ultieme poging van de vlooien af te komen zonder Bayer te hoeven spekken hebben we de wasnoten besteld. Vijf halve noten op een halve liter water, half uur laten koken, af laten koelen, zeven en sprayen......

Is het waar? Uiteraard zal er tussen een verborgen kier nog eens een vlo springen, maar eerlijk, ik heb drie keer gesprayd en we lijken er volkomen van af te zijn. Zou dit de oplossing zijn? 

Een collega van mij heeft erg veel last van bloedluis bij de vogeltjes. (Is er iemand die mij het nut van teken en bloedluizen kan uitleggen?). Ik heb nu wasnoten gegeven, ik hoop zo dat de wasnoten ook afdoende zou kunnen zijn tegen deze vreselijke parasieten. Dat zou een hele grote doorbraak (en zegen) zijn in vogelland. Ik kan niet wachten tot ze me zegt dat er geen broedsel meer sterft...... Zou het? Ik zal het melden zodra ik het weet, positief of negatief.

Rare eieren

Nou weten we dat jonge hennen die gaan leggen moeten leren hoe ze dat moeten doen. Vandaar dat je wel eens een vreemd ei vindt, vaak lang en ook wel eens met een dubbele dooier.

We hebben 1 hennetje die nog wel eens een windei produceert. Maar wat we gister vonden... Dat heb ik nog nooit gezien en ook nog nooit gehoord. Maar als iemand dergelijke ervaringen heeft hoor ik het graag!

We hebben twee iets oudere 'ratjetoe'krielen en vier jonge Barnevelder krielen. De oude kippen hebben keurig een naam, maar die vier Barnevelders zijn niet uit elkaar te houden, dus die noemen we de vier musketiers. Is dit het product van het kleine en zeer ondergeschikte hennetje of kan iedere kip zoiets produceren?

Na het openen bleek dat er alleen een beetje eiwit in zat. Wel een heel raar compact bolletje, toen we het op de stoep gooiden voor de kippen (uiteraard zonder schaal, want ze moeten niet weten waar dat lekkere hapje vandaan komt. Als je de pech hebt dat ze ontdekken wat er in een ei zit maken ze ze allemaal kapot). Het liep niet uit. Overigens kreeg het daar ook niet veel kans voor, want ze waren er als de kippen bij om dat heerlijks te verorberen.

Links het ei van een musketier, in het midden dat van Suzie of Jacobabus en rechts het 'bolletje'

rijst in dekbed

Als we het dan toch over koken op de kachel hebben, dan ook maar even onze avonturen met het koken van rijst vermelden. Rijst wordt het lekkerst als je haar stoomt (eerst voorkoken, dan afgieten en stomen). Maar een heel goed alternatief is rijst koken in de hooikist. Nou hebben wij geen hooikist, maar wel een wollen dekbed. Dat werkt uitstekend. Het enige nadeel is, dat je door de (toch) ontsnappende stoom 's nachts in de rijstlucht ligt. Nou vind ik rijst heerlijk ruiken, maar niet als ik in slaap wil komen. Daarom wikkelen we de pan eerst in kranten (isoleert ook nog eens extra). Overigens kun je ook prima de rijst laten garen in een synthetisch dekbed hoor, dat lukt op vakantie ook altijd prima.
Kook de rijst vijf minuten, even met de vork losroeren. In kranten gewikkeld ongeveer een uur in het dekbed zetten. Twee uur of drie uur is ook prima, hij is dan nog steeds heet en het blijft een mooie droge korrel. Nooit meer plakkende rijst op deze manier!! Aanradertje dus.

meer koken op de kachel

We worden steeds handiger in het koken op de kachel. Als ik heel eerlijk ben: wij hebben de laatste twee maanden het gas eigenlijk niet aan gehad. Onlangs heb ik een rijsttafel gemaakt en mijn ervaring was dat zelfs het fruiten van de boemboe beter en makkelijker ging op de kachel.

Vervolgens hebben de gerechtjes heerlijk staan stoven. Onze ervaring is dat je groentes gerust drie uur op de kachel kunt laten staan en dat aardappelen en groentes door en door gaar zijn, maar nog steeds bite hebben, terwijl vlees absoluut mals en gaar is. De smaken zijn zoveel intenser dan als het gekookt is (terwijl het nu ook staat te koken?) Het blijft een raar fenomeen. We gooien tegenwoordig veel bij elkaar in. Een paar jaar geleden via 'pro idee' een pan gekocht die dezelfde eigenschappen zou hebben als een römertopf, alleen doordat hij van metaal is een stuk minder omslachtig. Ik heb er wel eens een stoofschotel in gemaakt in de oven, maar nooit ontdekt waarom hij nou beter zou functioneren als een ovenschaal. Hij was dan ook ergens achter in een kast beland. Je weet hoe dat gaat met dat soort miskopen.

Maar nu we experimenteren met koken op de kachel is hij gepromoveerd. Meerdere malen per week wordt hij gevuld met diverse groentes en vlees. Beetje boter er in, beetje (veel of weinig, maar net waar je zin in hebt) vocht, diverse groentes, eventueel aardappelen en zelfs gehakt of stooflapje er bij, je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het er al in gehad. Het rare is dat alle smaken afzonderlijk in tact blijven. Waarschijnlijk werkt de pan zo goed, door de ribbels op de bodem. Het lijkt me het geheim waarom deze pan inderdaad zo goed functioneert. Vandaag de laatste snijbonen uit de vriezer gehaald, beetje boter in de pan, zo de diepgevroren bonen er bij, gehakt teentje knoflook er op, bevroren soepvlees er op, beetje zout beetje peper. Deksel er op en twee uur laten staan. Dat is alles.

We hebben het al met veel mensen gehad over koken op de kachel. Men zegt al gauw dat ze er geen tijd voor hebben, maar het rare is dat het juist zo vreselijk veel tijd bespaard. Je moet alleen even anders denken. Afhankelijk van wat je eet zet je een paar uur van te voren je eten op de kachel en gaat verder met wat je aan het doen was. Ook losse pannen met aardappelen, groentes en vlees apart is prima te doen.

We hebben wel een paar prachtige oude gietijzeren treefjes op de kop kunnen tikken op marktplaats, daar maken we ook dankbaar gebruik van. Je moet wel wat experimenteren met temperaturen. En dan ligt het er natuurlijk ook aan hoe heet je het vuur in de kachel hebt. Kortom een groot avontuur. Wij zijn er achter gekomen dat eten helemaal geen 100 graden nodig heeft om te garen, dat ook voor bakken en braden de smaken veel beter worden als je dat iets getemperd doet. Het valt ons nu pas op hoe snel iets aanbrandt in de pan op het gas, hoe laag je het gas ook zet. En ook nog eens hoe onregelmatig de bodem van een pan heet en heter is.

Kloofmachine

Acht kuub aan stammetjes is best veel en behalve stammetjes zitten er flinke knapen bij. Enkelen daarvan kon ik niet samen met Mar tillen (we worden ouder en ook al vind ik het altijd weer stom als ik dat iemand hoor zeggen... ik moet regelmatig zelf nederigheid erkennen)

Gelukkig krijgen we op dat soort momenten altijd lieve hulp van Joost, dus lagen er binnen een mum van tijd mooie blokken klaar om te kloven.

Nou heb ik een mooie kloofbijl en een paar blokjes draai ik mijn hand (nog niet) voor om, maar ik begon het toch wel te merken na 15 blokken. Uit mijn ooghoeken zag ik de stapel stammetjes liggen en het leek of die groeide en groeide. Hmm.

Bij diverse vrienden hadden wij al kloofmachines aan het werk gezien en voor het niet al te zware werk kun je aardige dingetjes kopen voor niet al te veel geld. Wij hebben dus toch maar geïnvesteerd in onze spieren. Wow wat een geweldig ding.
Het vervelende alleen nu is dat het zo vreselijk leuk is dat we veel te lang doorgaan met zagen en tja, er zijn andere spieren die dat weer niet zo leuk vinden....

Wat is dat toch heerlijk als je zo het eerste hout opstapelt. Vorige week zo tussen neus en lippen door al begonnen, maar we moesten regelmatig binnen opwarmen. Wat een snijdende oostenwind. En wat was het vandaag dan aangenaam. Heerlijk. De zon zou schijnen en dat zal hij wel hebben gedaan, maar niet hier in Drachten. En toch was het genieten buiten. De houtstapel in het hok is vandaag verviervoudigd.

Lekker werken

O, wat was het heerlijk weer vandaag. Voor mijn gevoel hebben we echt weken de zon niet gezien. Die scha konden we vandaag helemaal inhalen. Het stukje tuin achter ligt zo heerlijk beschut. De laatste dagen, ondanks de kou en de schrale oostenwind, konden we daar toch lekker zagen en kloven. Daar gingen we vandaag mee verder, maar ja, in de garage lag ons nieuwe kasje. Keurig in de doos. Wat heb je aan een kasje in een doos? En dat terwijl de zon schijnt. Na een paar uurtjes werken in het hout ging het toch kriebelen en ja en ja, hij staat. Het is te donker om er nog een foto van te nemen, dat komt nog wel. Wat een heerlijk gezicht. Natuurlijk wel even een foto van het internet geplukt zodat je een indruk krijgt van hoe het er uit ziet....

Onze tuin is niet zo giga groot, dus dit is eigenlijk perfect. 140 X 140 en 200 hoog, rekjes er in, alles klaar voor gebruik. Het mooie is dat het plastic van de goede soort is. (driehoekje 4).
Je hoort regelmatig van kasjes met plastic omhulsel dat dat eigenlijk binnen een jaar 'af' is, deze heeft een garantie van drie jaar ook als je hem het jaar rond buiten laat staan en is niet giftig!
Mar was al begonnen met het voorzaaien van sla. Nu kan dat in het kasje. En dan straks toch ook paprika's, tomaten en komkommers gaan proberen.
Wat een heerlijke dag. En het mooie is: morgen wordt het zeker zo mooi en we zijn beide vrij....

Kruiden drogen

Een paar jaar geleden zijn we op kleine schaal begonnen met kruiden op verloren plekjes in de tuin te plaatsen. Gewoon voor de pluk als je aan het koken bent. Van lieverlee wat meer bij elkaar gezet, andere planten geofferd aan de ruimte die nodig was en uiteindelijk vorig jaar naast de moestuin tegels uit de grond gehaald en daar een soort kruidentuin ingericht. De kruiden hebben het ongelooflijk goed gedaan en het voordeel is dat ze niet zo door elkaar groeien.

Ik heb er twee keer van kunnen drogen. Gewoon een oude hordeur in het schuurtje op twee latten, een paar weken geduld en heerlijke geurende kruiden voor de winter. Ik heb twee jaar geleden veel vlierbloesem geplukt en gedroogd (prima remedie als je verkouden begint te worden!) en als je nu nog thee zet van de restanten geurt het nog. Overigens gaat de werkzaamheid wel achteruit, maar ik vind het zonde om nieuwe te plukken als ik vorige keer 'te gulzig' ben geweest. Je hebt in het begin gewoon geen idee hoeveel je van dingen gaat gebruiken. De brandneteltoppen bijvoorbeeld die we afgelopen voorjaar hadden verzameld waren binnen een maand op. Tja....

Nu hebben we de kippen lekker los lopen in de moestuin, dat werkt als een tierelier om de bodem lekker open en rul te houden. Waar ik alleen niet aan gedacht heb is aan de kruiden. Die staan zo lekker veilig tussen de stenen.... Niet dus. Daar moet ik volgend jaar dus maar iets voor verzinnen. Sommige van de lekker uitgeploegde stukjes bevatten kruiden die eenjarig zijn, dus dat is niet zo erg en voor de rest moeten we maar afwachten wat er terug komt.

 

Ik had keurige stekken gemaakt van de wilde basilicum (vooral de paarse, wat is die lekker!). 

Die deden het ontzettend goed, totdat ik ontdekte dat er dikke rupsen in zaten. Er moeten eitjes op gezeten hebben die in afwachting van de lente gelegd waren. Ik heb nog gedacht zowel de rupsen als de basilicum te kunnen redden, maar ik ben bang dat beide niet gelukt is. De rupsen zijn we 'uit het oog verloren', de basilicum is dood. Helaas. Volgend jaar nieuwe kansen. Eigenlijk is dat ook het leukste, gewoon doen en leren van wat er gebeurt. 

En wat kan ik genieten van zo'n rijtje weckpotten met onze zelfgedroogde kruiden op de kast in de keuken!

Hout

We bestellen al een paar jaar ons hout via de houtskuorre hier in Drachten. Een bedrijf dat werkt met jongeren voor een zinvolle dagbesteding. Ze zagen, kloven en komen het hout ook nog eens thuis opstapelen. Super geregeld. Het enige is dat ze voornamelijk eikenhout kunnen leveren. We willen ook zo graag wat andere houtsoorten, maar hout is kostbaar tegenwoordig. Ovengedroogd hout gratis thuisbezorgd is zo vreselijk duur, dan is de lol van het op hout stoken er snel af voor ons. We zagen regelmatig stammetjes liggen en kregen ook wel eens wat van deze en gene, maar dat is er niet meer bij. Hout is inderdaad kostbaar geworden. Advertenties als: 'gratis afhalen stammetjes om zelf te zagen', ik kom ze niet meer tegen.

Dit is natuurlijk weer de tijd van het kappen van singels rond weilanden en voor een redelijke prijs konden wij acht kuub gemengd hout op stam kopen. Werd ook keurig thuisbezorgd. We hebben twee dagen gebuffeld, maar alles ligt nu achter. Poe, we kunnen wel merken dat we ouder worden hoor, zo soepel gaat het niet meer.

Wat is het dan toch ook een zegen dat we zelf even Dorn kunnen toepassen, alle wervels die een opdonder hebben gehad weer even netjes op de plek J. De spieren die kraken even verwennen met Steinöl en de schade valt ontzettend mee.

Nu stukje bij beetje zagen. Dat gaat wel even duren, want ik doe dat met de hand. Duurt lang ja, maar ik vind het heerlijk werk en met een goeie zaag vlieg je er door. Kloven vind ik een stuk minder. Gelukkig hoeft maar ongeveer de helft (oké, misschien ietsje meer) maar gekloofd te worden, want veel stammetjes kunnen als ze goed droog zijn, zo de kachel in.

Kefir

Iedere dag gunnen wij onszelf een heerlijke beker kefir. Kefir, oftewel het yoghurtplantje was een echte hype in de jaren zeventig en was in die zin een gepasseerd station in ons leven. Vorig jaar echter kwamen wij er via een vriendin weer mee in contact. Ze wist ons veel te vertellen over de voordelen en het hoe en waarom, dus hebben we 'korrels' van haar meegekregen. Sindsdien slaan we vrijwel geen dag over.

Het is zo lekker. En als we op een bepaald moment wat veel hebben maken we er gewoon hangop van. Heerlijk.


Kefir komt van oorsprong uit de Kaukasus en Tibet. Melkzuurbacteriën en gisten fermenteren de melk, waardoor hij zurig wordt. Je kunt het qua smaak vergelijken met die ouderwetse milde karnemelksmaak. Hij is ook lichtelijk lobbig. Het is wel zo dat hij zuurder wordt als je hem langer laat staan (of veel korrels in verhouding tot de melk hebt). Het wordt mij gauw te zuur, dus wij halen al snel de overtollige kefir er uit.
Het werkt als een probiotica alleen krijg je bij kefir geen industriële toevoegingen en dat is ons heel wat waard.


Omdat de korrels aangroeien kun je met regelmaat 'snoeien'. Wat je over hebt is makkelijk in de koelkast te bewaren. Gewoon in een jampot onder water. Zo kun je ook regelmatig uitdelen en anderen blij maken met een portie kefir. Helaas zijn wij langzamerhand klaar met uitdelen. De mensen die er graag iets mee willen doen hebben het al gekregen en verder wil men dan toch maar liever het probioticaflesje uit de supermarkt blijven gebruiken.... (maar als je belangstelling hebt, wij hebben vaak iets over, vraag gerust!)

Het enige dat je nodig hebt is een plastic zeef en kom (of een stenen kan, dat werkt ook) Als het maar geen metaal is. De zurende kefir en metaal werken namelijk niet goed op elkaar.

Kippen

Onze kippen hebben zo hun eigen verhaal te vertellen. Al zal ik het toch maar in mijn woorden doen, anders wordt het zo’n gekakel J

Een paar jaar geleden won ik een kip in het rad van avontuur, niet een lekker boutje, maar een levende kip. Ik juichen, want ik wilde mijn hele leven al kippen hebben, maar tegelijkertijd wist ik dat het niet door zou gaan (de winst was ook geen verplichte ‘afname’ gelukkig). Wat schetst mijn verbazing: Marja, die ons hele gezamenlijke leven met grote stelligheid verkondigde dat ze mijn, zoals mijn broers dat noemen, 'noachcomplex' wilde volgen met hooguit een paar honden en katten, zegt opeens: "Neem ze maar mee……" 

Wat???? Dat laat ik me niet een half keer zeggen J. Het ging om drie zilvergezoomde krielwyandottes. Achteraf gezien oud en (bijna) der dagen zat. In ieder geval was het een kwestie van veel graan er in stoppen en zo een een of twee keer per week een eitje rapen. Na twee weken gaf de Koningin, zoals we de leidster noemden de geest, bleven over Annie en Kleintje. Annie kreeg de rol van leidster toegeschoven en kon daar maar moeilijk mee omgaan. En helemaal toen we er twee nieuwe jonge krielen (type mengelmoes) bijkregen.

Uiteindelijk hebben we Annie naar een goed en lief adresje gebracht waar ze in een groot koppel met haan een stuk gelukkiger is en haar oude dagen mag slijten… Dat gaf hier ook weer rust.

Jacobabus en Suzie leggen prachtige eitjes, maar zijn om de drie weken broeds en mijn behoefte om regelmatig een eitje te kunnen rapen leverde een nieuw koppeltje van vier Barnevelder krieltjes op. 

Ze gaan als ‘de vier musketiers’ door het leven. Ze zijn met fatsoen niet uit elkaar te houden. Sjonge wat een andere kippen zijn dat. Zeer schuw in het begin, maar ze kwamen dan ook uit omstandigheden waar iedereen panisch van zou worden. Nu wil je niet weten hoe ze op ons gericht zijn. 

Met het omspitten van de moestuin moeten we echt erg goed uitkijken dat niet per ongeluk een stukje kip meenemen. Een van de musketiers zat zelfs op de schop. Ik had ergens gelezen dat Barnevelder krielen geen leuke kippen zouden zijn. Nou, daar zijn wij het absoluut niet mee eens. Als ze onze stem horen weten ze niet hoe hard ze moeten rennen om te kijken of we iets spannends (lees: lekkers) hebben. Als we in het hok bezig zijn met schoonmaken moet je uitkijken dat je ze niet onder je klompen krijgt. Ze zitten overal op, onder en achter, zeer ondernemende en onderzoekende kippen. Erg leuk.

Het is al volop winter, maar ze waren aan de leg toe en dat doen ze dan ook nog eens keurig. En klein dat ze zijn!!!

Een paar week geleden werden wij naar buiten getrokken door het vreemde gedrag van onze kippen. Ik zei nog tegen Marja, het lijkt wel of ze een kat aan het wegjagen zijn, ze liepen allemaal in de ren en maakten hele aparte geluiden. Ach ze zullen wel ergens van geschrokken zijn. Ik zal het hok even schoonmaken (het dagelijkse ritueel van poepjes rapen), dan worden ze vast wel weer rustig. Maar na een paar minuten was het nog niet over, opeens miste ik Kleintje en het gekke is, ik stond er met mijn rug naar toe, maar ik wíst dat er een buizerd in de tuin zat, ik draaide me om en inderdaad, hij zat in het achterste hoekje met een wolk van veren om zich heen. Ik riep Mar, ik liep heen en weer, maar meneer/mevrouw liet zich de prooi niet ontzeggen, keek een paar keer even op en plukte dan weer driftig voort. Ik moet heel eerlijk zeggen, ik heb een paar minuten gewacht tot ik zeker wist dat Kleintje dood was. Stel je voor dat ze nog een beetje zou hebben geleefd…. Maar daarna ben ik als een woest gillende indiaan naar de buizerd geracet: hij moet natuurlijk niet onze tuin als een gedekte tafel onthouden. We hebben de overgebleven zes wel twee weken binnen in de ren gehouden, maar de buizerd nooit meer gezien. (En laat dat maar liever zo blijven.)

De lekkerste oliebollen.

Het is al weer een stukje in januari, maar toch wil ik nog even iets schrijven over ‘de lekkerste oliebollen’. Sinds jaar en dag bakken wij in onze familie oliebollen rond de jaarwisseling. Ik herinner mij dat ik al als heel klein meisje mijn oma mocht helpen met het 'uitzoeken' van de krenten en rozijnen: de stokjes en steentjes uit de geweekte krenten en rozijnen halen. Tegenwoordig hoef je de krenten en rozijnen eigenlijk niet meer te wassen, er zit geen vuil meer in. Vroeger vond je eigenlijk alles wat je ook op de grond vond tussen de gedroogde vruchtjes. Daarbij waren ze zo gedroogd dat je ze wel moest laten ‘wellen’ (zich vol laten zuigen met water), omdat ze anders bijna niet te eten waren. Er werd altijd vol trots een oud vergeeld papiertje op het aanrecht gelegd en met glimogen werd dan verteld dat dit nou het recept was. Het recept komt van mijn over-over-over grootvader, Dirk Gerritszn Das. Om het iets begrijpelijker te maken: de opa van mijn overgrootmoeder.

Deze Dirk Gerritszn Das (1821 – 1900) had een grutterij aan de Twijnstraat 60 in de binnenstad van Utrecht, de Oranjegrutterij. Nu staat er op die plaats een bank (maar wel met een oranje logo). Onlangs vond ik een advertentie in het archief van het Utrechts Dagblad. Laat dat nou net over boekweitmeel gaan! Boekweitmeel is namelijk het geheim van dit recept. Door het boekweitmeel worden de bollen ietsje droger, minder sponzig, meer brood-achtig qua structuur, nemen minder vet op bij het bakken én ze zijn nog vier of vijf dagen na het bakken prima te eten.

Ik heb haar nog goed gekend mijn ‘oudoma’! ze is 96 geworden, een hele bijzondere vrouw.

Het recept geeft natuurlijk geen kinderachtige hoeveelheden. Lekker veel bollen, het is maar 1 keer per jaar oud en nieuw tenslotte (alhoewel mijn eigen moeder het nogal eens presteerde om midden in de zomer deze oliebollen te gaan staan bakken, ze zijn ook zooooo lekker J)

Nu ik nog maar voor ons tweetjes bak neem ik maar een derde van de hoeveelheid. Experimenteer er mee, ook met het boekweitmeel, maar laat het niet weg.

13 ons bloem (liefst van de molen)

2 ons boekweitmeel

½ ons gist

4 ons krenten

4 ons rozijnen

½ ons sucade voor wie dat lekker vindt (brrrrr)

3 ons appel (ik gebruik vaak wel 6 ons)

6 eieren

150 gram boter

Ruim 1 lt melk

Suiker en zout

Laat eerst de boter smelten in de melk. Zorg dat de melk lauw is.

Gebruik het liefst echte gist als je dat kunt krijgen en neem anders een hoogwaardige gedroogde vervanger (gist van bioreal werkt prima).

Zeef de bloem, de bollen worden luchtiger.

Laat het deeg twee keer rijzen! De eerste keer een half uur, dan het beslag weer doorslaan en dan nog een uur.

Volg verder de gangbare receptuur voor het bakken van oliebollen.

Ik zou zeggen: Smakelijk eten en vergrijp je er een keertje aan op een heerlijke zomeravond!

Sneeuwklokjes

Vorige week zag ik opeens het eerste sneeuwklokje boven de grond uitpiepen. Nou zal dat in alle tuinen langzamerhand wel zo zijn, maar dit keer vond ik het wel heel bijzonder. Deze zomer is onze tuin ondersteboven gekeerd. We hebben een deel naast het huis ingericht als een heel klein ieniemienie boomgaardje. Een appel, een pruim en een peer (helaas, toen was de ruimte op) en we hebben de kale grond helemaal bezaaid met groepjes bolletjes. Sneeuwklokjes, botanische krokusjes en chionodoxa, graszoden er over en afwachten. Eigenlijk was ik al een beetje vergeten dat we zoveel bolletjes hadden gelegd. Er heeft voorheen altijd gras gelegen en daar zaten geen bolletjes in. Zo raak je er aan gewend: gras = gras en gras = geen bloemetjes. Nu dus wel en nou kan ik niet wachten tot onze 'boomgaard' in bloei staat.

Koken op de kachel

Het aanschaffen van een AGA of Rayburn staat al lang op ons verlanglijstje, maar is voorlopig behoorlijk onbereikbaar, want wees eerlijk, als wij weer 7000 euro's 'over' hebben gespaard willen we eerst zonnepanelen aanschaffen en daarna zal de auto toch vervangen moeten worden.

Maar zo langzamerhand worden we steeds handiger in het koken op de zeer beperkte ruimte van onze houtkachel. Weinig plaats en weinig te regelen aan temperatuur, maar toch kunnen we een heel eind komen.

Vorige week lekker seroendeng gemaakt. Dat proces moet heel langzaam gebeuren en dat ging uitstekend op de kachel; ook het laten stoven van gerechten gaat prima op deze manier. Opwarmen is tegenwoordig een eitje.

Het is gewoon lekker om zo bezig te zijn, slow cooking heet dat dan op een moderne manier, daar doen wij dus schijnbaar aan mee. Waarom wij dit doen: we vinden het gewoon veel lekkerder én het is leuk om aandacht aan je eten te besteden. Het brandt niet aan en eigenlijk heb je er geen omkijken naar. In het begin is het eerlijk gezegd wel een tijdrovende bezigheid, maar als je er handigheid in krijgt gaat het tijd opleveren. Gek eigenlijk.

Wat we wel iedere twee dagen moeten doen is de brandstof aanvullen. Dat is natuurlijk anders dan met een gaskraan die je open draait. Klompen aan, kruiwagen pakken en stapelen maar. 

Oefenavond

Vanavond hebben we weer een oefenavond voor Reiki bij ons thuis. Altijd heerlijk om te doen, het neemt altijd weer verrassende wendingen. Boeiend. Vanavond worden de nieuwe Reiki I boekjes uitgedeeld. Zo blijven we ons zelf ook altijd maar weer ontwikkelen. Als je zo'n boekje schrijft kun je je echt niet bedenken wat er nog meer in zou kunnen en als je dan een paar maand verder bent komen er toch weer ideeën. Vooral Marja houdt zich eindeloos bezig met bij elkaar snuffelen van de informatie en dat ordenen en samenvatten. Ik heb al snel de neiging om te veel informatie te geven, zij kan erg goed de essentie ergens uit halen. Laat mij dan maar de lay-out doen en de boekjes in elkaar zetten (vind ik ook veel leuker).

In december ben ik al naar de groothandel geweest om een pak papier te halen, zodat de boekjes er allemaal hetzelfde uitzien. Vanmiddag de boekjes in elkaar gezet en vanavond kunnen we ze aanbieden. Top! Ben benieuwd wat ze er van vinden.

Blogstart

Wat spannend, een eigen blogpagina. Het is wel even uitzoeken hoe het werkt, maar zoals het met alle nieuwe dingen gaat: over een paar weken vraag je je af wanneer je dit allemaal nog niet wist (hoop ik).

Wat wil ik met deze blogspot? Vertellen over onze bezigheden in en om huis, onze manier van tuinieren, koken, boodschappen doen; onze keuze voor alternatief op zo breed mogelijk gebied en toch met beide benen in de klei blijven staan. Maar ook over onze kippies en bijzondere ervaringen die we tegenkomen in onze Reikipraktijk.


Misschien gaan we ook wel met z'n tweetjes bloggen. We zien wel. Voor nu ga ik dit eerst maar eens plaatsen en verder kijken hoe het werkt.