Kippen

Onze kippen hebben zo hun eigen verhaal te vertellen. Al zal ik het toch maar in mijn woorden doen, anders wordt het zo’n gekakel J

Een paar jaar geleden won ik een kip in het rad van avontuur, niet een lekker boutje, maar een levende kip. Ik juichen, want ik wilde mijn hele leven al kippen hebben, maar tegelijkertijd wist ik dat het niet door zou gaan (de winst was ook geen verplichte ‘afname’ gelukkig). Wat schetst mijn verbazing: Marja, die ons hele gezamenlijke leven met grote stelligheid verkondigde dat ze mijn, zoals mijn broers dat noemen, 'noachcomplex' wilde volgen met hooguit een paar honden en katten, zegt opeens: "Neem ze maar mee……" 

Wat???? Dat laat ik me niet een half keer zeggen J. Het ging om drie zilvergezoomde krielwyandottes. Achteraf gezien oud en (bijna) der dagen zat. In ieder geval was het een kwestie van veel graan er in stoppen en zo een een of twee keer per week een eitje rapen. Na twee weken gaf de Koningin, zoals we de leidster noemden de geest, bleven over Annie en Kleintje. Annie kreeg de rol van leidster toegeschoven en kon daar maar moeilijk mee omgaan. En helemaal toen we er twee nieuwe jonge krielen (type mengelmoes) bijkregen.

Uiteindelijk hebben we Annie naar een goed en lief adresje gebracht waar ze in een groot koppel met haan een stuk gelukkiger is en haar oude dagen mag slijten… Dat gaf hier ook weer rust.

Jacobabus en Suzie leggen prachtige eitjes, maar zijn om de drie weken broeds en mijn behoefte om regelmatig een eitje te kunnen rapen leverde een nieuw koppeltje van vier Barnevelder krieltjes op. 

Ze gaan als ‘de vier musketiers’ door het leven. Ze zijn met fatsoen niet uit elkaar te houden. Sjonge wat een andere kippen zijn dat. Zeer schuw in het begin, maar ze kwamen dan ook uit omstandigheden waar iedereen panisch van zou worden. Nu wil je niet weten hoe ze op ons gericht zijn. 

Met het omspitten van de moestuin moeten we echt erg goed uitkijken dat niet per ongeluk een stukje kip meenemen. Een van de musketiers zat zelfs op de schop. Ik had ergens gelezen dat Barnevelder krielen geen leuke kippen zouden zijn. Nou, daar zijn wij het absoluut niet mee eens. Als ze onze stem horen weten ze niet hoe hard ze moeten rennen om te kijken of we iets spannends (lees: lekkers) hebben. Als we in het hok bezig zijn met schoonmaken moet je uitkijken dat je ze niet onder je klompen krijgt. Ze zitten overal op, onder en achter, zeer ondernemende en onderzoekende kippen. Erg leuk.

Het is al volop winter, maar ze waren aan de leg toe en dat doen ze dan ook nog eens keurig. En klein dat ze zijn!!!

Een paar week geleden werden wij naar buiten getrokken door het vreemde gedrag van onze kippen. Ik zei nog tegen Marja, het lijkt wel of ze een kat aan het wegjagen zijn, ze liepen allemaal in de ren en maakten hele aparte geluiden. Ach ze zullen wel ergens van geschrokken zijn. Ik zal het hok even schoonmaken (het dagelijkse ritueel van poepjes rapen), dan worden ze vast wel weer rustig. Maar na een paar minuten was het nog niet over, opeens miste ik Kleintje en het gekke is, ik stond er met mijn rug naar toe, maar ik wíst dat er een buizerd in de tuin zat, ik draaide me om en inderdaad, hij zat in het achterste hoekje met een wolk van veren om zich heen. Ik riep Mar, ik liep heen en weer, maar meneer/mevrouw liet zich de prooi niet ontzeggen, keek een paar keer even op en plukte dan weer driftig voort. Ik moet heel eerlijk zeggen, ik heb een paar minuten gewacht tot ik zeker wist dat Kleintje dood was. Stel je voor dat ze nog een beetje zou hebben geleefd…. Maar daarna ben ik als een woest gillende indiaan naar de buizerd geracet: hij moet natuurlijk niet onze tuin als een gedekte tafel onthouden. We hebben de overgebleven zes wel twee weken binnen in de ren gehouden, maar de buizerd nooit meer gezien. (En laat dat maar liever zo blijven.)