Kippen

Onze kippen hebben zo hun eigen verhaal te vertellen. Al zal ik het toch maar in mijn woorden doen, anders wordt het zo’n gekakel J

Een paar jaar geleden won ik een kip in het rad van avontuur, niet een lekker boutje, maar een levende kip. Ik juichen, want ik wilde mijn hele leven al kippen hebben, maar tegelijkertijd wist ik dat het niet door zou gaan (de winst was ook geen verplichte ‘afname’ gelukkig). Wat schetst mijn verbazing: Marja, die ons hele gezamenlijke leven met grote stelligheid verkondigde dat ze mijn, zoals mijn broers dat noemen, 'noachcomplex' wilde volgen met hooguit een paar honden en katten, zegt opeens: "Neem ze maar mee……" 

Wat???? Dat laat ik me niet een half keer zeggen J. Het ging om drie zilvergezoomde krielwyandottes. Achteraf gezien oud en (bijna) der dagen zat. In ieder geval was het een kwestie van veel graan er in stoppen en zo een een of twee keer per week een eitje rapen. Na twee weken gaf de Koningin, zoals we de leidster noemden de geest, bleven over Annie en Kleintje. Annie kreeg de rol van leidster toegeschoven en kon daar maar moeilijk mee omgaan. En helemaal toen we er twee nieuwe jonge krielen (type mengelmoes) bijkregen.

Uiteindelijk hebben we Annie naar een goed en lief adresje gebracht waar ze in een groot koppel met haan een stuk gelukkiger is en haar oude dagen mag slijten… Dat gaf hier ook weer rust.

Jacobabus en Suzie leggen prachtige eitjes, maar zijn om de drie weken broeds en mijn behoefte om regelmatig een eitje te kunnen rapen leverde een nieuw koppeltje van vier Barnevelder krieltjes op. 

Ze gaan als ‘de vier musketiers’ door het leven. Ze zijn met fatsoen niet uit elkaar te houden. Sjonge wat een andere kippen zijn dat. Zeer schuw in het begin, maar ze kwamen dan ook uit omstandigheden waar iedereen panisch van zou worden. Nu wil je niet weten hoe ze op ons gericht zijn. 

Met het omspitten van de moestuin moeten we echt erg goed uitkijken dat niet per ongeluk een stukje kip meenemen. Een van de musketiers zat zelfs op de schop. Ik had ergens gelezen dat Barnevelder krielen geen leuke kippen zouden zijn. Nou, daar zijn wij het absoluut niet mee eens. Als ze onze stem horen weten ze niet hoe hard ze moeten rennen om te kijken of we iets spannends (lees: lekkers) hebben. Als we in het hok bezig zijn met schoonmaken moet je uitkijken dat je ze niet onder je klompen krijgt. Ze zitten overal op, onder en achter, zeer ondernemende en onderzoekende kippen. Erg leuk.

Het is al volop winter, maar ze waren aan de leg toe en dat doen ze dan ook nog eens keurig. En klein dat ze zijn!!!

Een paar week geleden werden wij naar buiten getrokken door het vreemde gedrag van onze kippen. Ik zei nog tegen Marja, het lijkt wel of ze een kat aan het wegjagen zijn, ze liepen allemaal in de ren en maakten hele aparte geluiden. Ach ze zullen wel ergens van geschrokken zijn. Ik zal het hok even schoonmaken (het dagelijkse ritueel van poepjes rapen), dan worden ze vast wel weer rustig. Maar na een paar minuten was het nog niet over, opeens miste ik Kleintje en het gekke is, ik stond er met mijn rug naar toe, maar ik wíst dat er een buizerd in de tuin zat, ik draaide me om en inderdaad, hij zat in het achterste hoekje met een wolk van veren om zich heen. Ik riep Mar, ik liep heen en weer, maar meneer/mevrouw liet zich de prooi niet ontzeggen, keek een paar keer even op en plukte dan weer driftig voort. Ik moet heel eerlijk zeggen, ik heb een paar minuten gewacht tot ik zeker wist dat Kleintje dood was. Stel je voor dat ze nog een beetje zou hebben geleefd…. Maar daarna ben ik als een woest gillende indiaan naar de buizerd geracet: hij moet natuurlijk niet onze tuin als een gedekte tafel onthouden. We hebben de overgebleven zes wel twee weken binnen in de ren gehouden, maar de buizerd nooit meer gezien. (En laat dat maar liever zo blijven.)

De lekkerste oliebollen.

Het is al weer een stukje in januari, maar toch wil ik nog even iets schrijven over ‘de lekkerste oliebollen’. Sinds jaar en dag bakken wij in onze familie oliebollen rond de jaarwisseling. Ik herinner mij dat ik al als heel klein meisje mijn oma mocht helpen met het 'uitzoeken' van de krenten en rozijnen: de stokjes en steentjes uit de geweekte krenten en rozijnen halen. Tegenwoordig hoef je de krenten en rozijnen eigenlijk niet meer te wassen, er zit geen vuil meer in. Vroeger vond je eigenlijk alles wat je ook op de grond vond tussen de gedroogde vruchtjes. Daarbij waren ze zo gedroogd dat je ze wel moest laten ‘wellen’ (zich vol laten zuigen met water), omdat ze anders bijna niet te eten waren. Er werd altijd vol trots een oud vergeeld papiertje op het aanrecht gelegd en met glimogen werd dan verteld dat dit nou het recept was. Het recept komt van mijn over-over-over grootvader, Dirk Gerritszn Das. Om het iets begrijpelijker te maken: de opa van mijn overgrootmoeder.

Deze Dirk Gerritszn Das (1821 – 1900) had een grutterij aan de Twijnstraat 60 in de binnenstad van Utrecht, de Oranjegrutterij. Nu staat er op die plaats een bank (maar wel met een oranje logo). Onlangs vond ik een advertentie in het archief van het Utrechts Dagblad. Laat dat nou net over boekweitmeel gaan! Boekweitmeel is namelijk het geheim van dit recept. Door het boekweitmeel worden de bollen ietsje droger, minder sponzig, meer brood-achtig qua structuur, nemen minder vet op bij het bakken én ze zijn nog vier of vijf dagen na het bakken prima te eten.

Ik heb haar nog goed gekend mijn ‘oudoma’! ze is 96 geworden, een hele bijzondere vrouw.

Het recept geeft natuurlijk geen kinderachtige hoeveelheden. Lekker veel bollen, het is maar 1 keer per jaar oud en nieuw tenslotte (alhoewel mijn eigen moeder het nogal eens presteerde om midden in de zomer deze oliebollen te gaan staan bakken, ze zijn ook zooooo lekker J)

Nu ik nog maar voor ons tweetjes bak neem ik maar een derde van de hoeveelheid. Experimenteer er mee, ook met het boekweitmeel, maar laat het niet weg.

13 ons bloem (liefst van de molen)

2 ons boekweitmeel

½ ons gist

4 ons krenten

4 ons rozijnen

½ ons sucade voor wie dat lekker vindt (brrrrr)

3 ons appel (ik gebruik vaak wel 6 ons)

6 eieren

150 gram boter

Ruim 1 lt melk

Suiker en zout

Laat eerst de boter smelten in de melk. Zorg dat de melk lauw is.

Gebruik het liefst echte gist als je dat kunt krijgen en neem anders een hoogwaardige gedroogde vervanger (gist van bioreal werkt prima).

Zeef de bloem, de bollen worden luchtiger.

Laat het deeg twee keer rijzen! De eerste keer een half uur, dan het beslag weer doorslaan en dan nog een uur.

Volg verder de gangbare receptuur voor het bakken van oliebollen.

Ik zou zeggen: Smakelijk eten en vergrijp je er een keertje aan op een heerlijke zomeravond!

Sneeuwklokjes

Vorige week zag ik opeens het eerste sneeuwklokje boven de grond uitpiepen. Nou zal dat in alle tuinen langzamerhand wel zo zijn, maar dit keer vond ik het wel heel bijzonder. Deze zomer is onze tuin ondersteboven gekeerd. We hebben een deel naast het huis ingericht als een heel klein ieniemienie boomgaardje. Een appel, een pruim en een peer (helaas, toen was de ruimte op) en we hebben de kale grond helemaal bezaaid met groepjes bolletjes. Sneeuwklokjes, botanische krokusjes en chionodoxa, graszoden er over en afwachten. Eigenlijk was ik al een beetje vergeten dat we zoveel bolletjes hadden gelegd. Er heeft voorheen altijd gras gelegen en daar zaten geen bolletjes in. Zo raak je er aan gewend: gras = gras en gras = geen bloemetjes. Nu dus wel en nou kan ik niet wachten tot onze 'boomgaard' in bloei staat.

Koken op de kachel

Het aanschaffen van een AGA of Rayburn staat al lang op ons verlanglijstje, maar is voorlopig behoorlijk onbereikbaar, want wees eerlijk, als wij weer 7000 euro's 'over' hebben gespaard willen we eerst zonnepanelen aanschaffen en daarna zal de auto toch vervangen moeten worden.

Maar zo langzamerhand worden we steeds handiger in het koken op de zeer beperkte ruimte van onze houtkachel. Weinig plaats en weinig te regelen aan temperatuur, maar toch kunnen we een heel eind komen.

Vorige week lekker seroendeng gemaakt. Dat proces moet heel langzaam gebeuren en dat ging uitstekend op de kachel; ook het laten stoven van gerechten gaat prima op deze manier. Opwarmen is tegenwoordig een eitje.

Het is gewoon lekker om zo bezig te zijn, slow cooking heet dat dan op een moderne manier, daar doen wij dus schijnbaar aan mee. Waarom wij dit doen: we vinden het gewoon veel lekkerder én het is leuk om aandacht aan je eten te besteden. Het brandt niet aan en eigenlijk heb je er geen omkijken naar. In het begin is het eerlijk gezegd wel een tijdrovende bezigheid, maar als je er handigheid in krijgt gaat het tijd opleveren. Gek eigenlijk.

Wat we wel iedere twee dagen moeten doen is de brandstof aanvullen. Dat is natuurlijk anders dan met een gaskraan die je open draait. Klompen aan, kruiwagen pakken en stapelen maar. 

Oefenavond

Vanavond hebben we weer een oefenavond voor Reiki bij ons thuis. Altijd heerlijk om te doen, het neemt altijd weer verrassende wendingen. Boeiend. Vanavond worden de nieuwe Reiki I boekjes uitgedeeld. Zo blijven we ons zelf ook altijd maar weer ontwikkelen. Als je zo'n boekje schrijft kun je je echt niet bedenken wat er nog meer in zou kunnen en als je dan een paar maand verder bent komen er toch weer ideeën. Vooral Marja houdt zich eindeloos bezig met bij elkaar snuffelen van de informatie en dat ordenen en samenvatten. Ik heb al snel de neiging om te veel informatie te geven, zij kan erg goed de essentie ergens uit halen. Laat mij dan maar de lay-out doen en de boekjes in elkaar zetten (vind ik ook veel leuker).

In december ben ik al naar de groothandel geweest om een pak papier te halen, zodat de boekjes er allemaal hetzelfde uitzien. Vanmiddag de boekjes in elkaar gezet en vanavond kunnen we ze aanbieden. Top! Ben benieuwd wat ze er van vinden.

Blogstart

Wat spannend, een eigen blogpagina. Het is wel even uitzoeken hoe het werkt, maar zoals het met alle nieuwe dingen gaat: over een paar weken vraag je je af wanneer je dit allemaal nog niet wist (hoop ik).

Wat wil ik met deze blogspot? Vertellen over onze bezigheden in en om huis, onze manier van tuinieren, koken, boodschappen doen; onze keuze voor alternatief op zo breed mogelijk gebied en toch met beide benen in de klei blijven staan. Maar ook over onze kippies en bijzondere ervaringen die we tegenkomen in onze Reikipraktijk.


Misschien gaan we ook wel met z'n tweetjes bloggen. We zien wel. Voor nu ga ik dit eerst maar eens plaatsen en verder kijken hoe het werkt.